CHAPTER TWO
After two days, the lady woke up. Miguel, Christian and the doctor were inside the room that time. The lady asked, “Ano’ng ginagawa ko rito?”
Miguel explained, “Naaksidente ang sinasakyan nating bus dalawang araw na ang nakakaraan.”
“Bus? Sino ka?”
“Ako yung katabi mo nung matagpuan tayo ng mga rescuers. Ako rin yung nagdala sa’yo rito sa ospital. Teka, ano nga bang pangalan mo?”
“Pangalan ko? Wala akong pangalan.” She remembered a voice calling her 0929 but her head ached. “Aray!”
“Ah.. Bakit? May masakit ba sa’yo?”
“Wala lang ‘to. Para kasing tinutusok ang ulo ko. Ang natatandaan ko 0929 ang pangalan ko. Yun lang.”
Christian laughed to himself but Miguel hit his stomach with his elbow. “Baka number mo yun. Ang tinatanong ko sa’yo pangalan mo.”
“Di ko matandaan eh. Di ko nga matandaan na sumakay ako ng bus.”
Miguel and Christian were surprised. The doctor invited them out of the room and explained that the lady was suffering from amnesia.
“Ano?! Ibig sabihin, wala siyang maalala?” Miguel reacted. “Okay lang, ipapahanap ko na lang mga kamag-anak nya. Ipapalabas ko rin sa mga ads na nawawala siya at hihintayin ko na lang na may mag-claim sa kanya.”
Miguel and Christian returned to the room and smiled to the lady. Miguel showed her the clothes and the wrist watch she was wearing during the accident. “Uhmm… Naaalala mo ba ang mga ito? Ito kasi yung mga gamit mo nung maaksidente tayo. Wala ka ring wallet para malaman namin kung sino ka. Wala kang I.D. o kung ano mang mapagkakakilanlan.”
The lady looked at her things. “Pasensya ka na. Wala talaga akong maalala. Sino ka ba?”
“Ako si Miguel Sy. Ako yung nagdala sa’yo rito. Huwag kang mag-alala hindi ako masamang tao.” He held her hands and noticed the small slices on her fingers. Baka naman kusinera siya. Puro sugat kasi ang daliri nya. Puro pa maliliit na hiwa. He stared long at her hands. The lady removed her hands. “Sorry ha. Nakita ko kasi may mga hiwa yung daliri mo eh.”
Christian teased, “Ows… style mo bulok.” He covered his mouth to stop himself from laughing.
Miguel stared at Christian with a message that he should stop playing around. He turned to the lady. “Kung gayon, dahil hindi mo maalala ang pangalan mo, ako na lang magbibigay ng pangalan mo pero pansamantala lamang. Mula ngayon, Miki muna ang pangalan mo. Yan ay kung okay lang sayo.”
“Okay lang sa akin.” She sat up. “May hihilingin sana ako. Pwede bang ilabas mo na ako dito sa ospital? Magaling na ako. Hindi ko na kailangang magtagal dito.”
“Saan ka naman pupunta? Di ba wala kang maalala?” Christian asked.
“Lalo kasi akong magkakasakit kapag tumagal pa ako dito. Nakikiusap ako, Sir.”
Miguel butt in, “Sige, ilalabas na kita dito bukas.”
“Teka”, Christian said. “Saan mo naman siya balak patirahin? Iiwan mo na lang ba siya sa kalsada pagkatapos niyang lumabas dito? Hindi ka talaga nag-iisip.” He shook his head.
Miki stared at them while they were having arguments. “Ah… ‘wag na kayong mag-away. Kaya ko naman ang sarili ko eh. Basta makaalis lang ako dito, okay na.”
Christian gestured her to stop talking. “Hindi. Kung gusto mo, sa apartment muna kita habang wala ka pang maalala.”
“Hindi naman yata ako makakapayag nyan,” Miguel disagreed. “Pakikiusapan ko na lang si Dad na dun muna siya sa bahay. Wala rin namang ibang kasama dun si Dad kundi mga katulong. Isa pa, hindi siya pwede sa apartment ko kasi dun ko dinadala ang mga chikababes ko.”
At last, they already came up with one idea: Miki will stay at Chaiman Sy’s mansion.
After two days, the lady woke up. Miguel, Christian and the doctor were inside the room that time. The lady asked, “Ano’ng ginagawa ko rito?”
Miguel explained, “Naaksidente ang sinasakyan nating bus dalawang araw na ang nakakaraan.”
“Bus? Sino ka?”
“Ako yung katabi mo nung matagpuan tayo ng mga rescuers. Ako rin yung nagdala sa’yo rito sa ospital. Teka, ano nga bang pangalan mo?”
“Pangalan ko? Wala akong pangalan.” She remembered a voice calling her 0929 but her head ached. “Aray!”
“Ah.. Bakit? May masakit ba sa’yo?”
“Wala lang ‘to. Para kasing tinutusok ang ulo ko. Ang natatandaan ko 0929 ang pangalan ko. Yun lang.”
Christian laughed to himself but Miguel hit his stomach with his elbow. “Baka number mo yun. Ang tinatanong ko sa’yo pangalan mo.”
“Di ko matandaan eh. Di ko nga matandaan na sumakay ako ng bus.”
Miguel and Christian were surprised. The doctor invited them out of the room and explained that the lady was suffering from amnesia.
“Ano?! Ibig sabihin, wala siyang maalala?” Miguel reacted. “Okay lang, ipapahanap ko na lang mga kamag-anak nya. Ipapalabas ko rin sa mga ads na nawawala siya at hihintayin ko na lang na may mag-claim sa kanya.”
Miguel and Christian returned to the room and smiled to the lady. Miguel showed her the clothes and the wrist watch she was wearing during the accident. “Uhmm… Naaalala mo ba ang mga ito? Ito kasi yung mga gamit mo nung maaksidente tayo. Wala ka ring wallet para malaman namin kung sino ka. Wala kang I.D. o kung ano mang mapagkakakilanlan.”
The lady looked at her things. “Pasensya ka na. Wala talaga akong maalala. Sino ka ba?”
“Ako si Miguel Sy. Ako yung nagdala sa’yo rito. Huwag kang mag-alala hindi ako masamang tao.” He held her hands and noticed the small slices on her fingers. Baka naman kusinera siya. Puro sugat kasi ang daliri nya. Puro pa maliliit na hiwa. He stared long at her hands. The lady removed her hands. “Sorry ha. Nakita ko kasi may mga hiwa yung daliri mo eh.”
Christian teased, “Ows… style mo bulok.” He covered his mouth to stop himself from laughing.
Miguel stared at Christian with a message that he should stop playing around. He turned to the lady. “Kung gayon, dahil hindi mo maalala ang pangalan mo, ako na lang magbibigay ng pangalan mo pero pansamantala lamang. Mula ngayon, Miki muna ang pangalan mo. Yan ay kung okay lang sayo.”
“Okay lang sa akin.” She sat up. “May hihilingin sana ako. Pwede bang ilabas mo na ako dito sa ospital? Magaling na ako. Hindi ko na kailangang magtagal dito.”
“Saan ka naman pupunta? Di ba wala kang maalala?” Christian asked.
“Lalo kasi akong magkakasakit kapag tumagal pa ako dito. Nakikiusap ako, Sir.”
Miguel butt in, “Sige, ilalabas na kita dito bukas.”
“Teka”, Christian said. “Saan mo naman siya balak patirahin? Iiwan mo na lang ba siya sa kalsada pagkatapos niyang lumabas dito? Hindi ka talaga nag-iisip.” He shook his head.
Miki stared at them while they were having arguments. “Ah… ‘wag na kayong mag-away. Kaya ko naman ang sarili ko eh. Basta makaalis lang ako dito, okay na.”
Christian gestured her to stop talking. “Hindi. Kung gusto mo, sa apartment muna kita habang wala ka pang maalala.”
“Hindi naman yata ako makakapayag nyan,” Miguel disagreed. “Pakikiusapan ko na lang si Dad na dun muna siya sa bahay. Wala rin namang ibang kasama dun si Dad kundi mga katulong. Isa pa, hindi siya pwede sa apartment ko kasi dun ko dinadala ang mga chikababes ko.”
At last, they already came up with one idea: Miki will stay at Chaiman Sy’s mansion.
No comments:
Post a Comment